Retorno da Barda

Non mentirei,

retomo a poesía

sabendo que será una merda.

Síntome baleira, non hai sentimentos nos que furgar,

xa non son poeta,

son una alma desesperada

buscando quen é

nunha manchea de letras.

Dúbidas existenciais

Que é o futuro?

Que hai?

Moitas veces preguntámonolo

sen decatarnos do estúpido,

irreflexivo,

que é.

O futuro non é,

será,

e non hai,

haberá.

E que será?

Que haberá?

Será e haberá

o que nos queiramos

que sexa e haxa.

O futuro facémolo nós,

dende o presente.

Tal vez

deberiámonos preguntar:

Que somos?

Que temos?

Volta ás verbas

Volvo outra vez, a escribir para ninguén. Volverei a escribir só para recordarme que podo seguir escribindo, e colgareino en internet sabe deus para que.
Despois dun tempo sen mirar para o blogue, decidín que xa era hora de seguir con el, e seguirei con máis poesía, e con algún relato curto que escriba entrementres. Pero xa non será coma antes, porque eu non son coma antes. Non sei que espero disto, non sei se alguén, a parte de min, notará a diferencia entre os meus poemas de antes e os de agora, pero para min, haina, e enorme. Unha diferencia marcada polo meu "exilio" particular e pola madurez que eso me deu.
En definitiva, quero facer un aparte. As poucas poesías de antes que me dignei a compartir, seguirán ahi, pero non creo que volva a compartir ningunha poesía das escritas hai xa case dous anos. Non porque me avergonce, senón porque xa non o preciso, nin quero precisalo, porque espero poder escribir novos poemas, sobre a persoa que son agora, que eu sei que non é como a de antes.
Deixo este escrito sen sentido algún que non penso reler, porque non, porque non é arte, non é nada, só unha reflexión que precisaba facer eu mesma e que prefiro deixar aqui para que non pareza que estou tola e que lla estou contando a alguén.
Grazas, queridos lectores, non se agolpen para facer comentarios.

Progreso

Son

O eco do que fun

E un berro rebelde do que serei.

Amélie

Gustaba

Do olor do céspede acabado de cortar

De pasear sen paraugas mentres chovía

E de romper a cortiza que caía dos álamos.

Non gustaba

Do barullo baleiro e insoportábel

De que lle levasen a contraria

Nin de pensar que o seu destino non fose seu

Adeus

Cada noite, temo quedar soa
e afastarme da civilización…
porque é entón cando me ataca a miña sombra.
Creba o último fío que me mantiña sostida á razón.
Comezo a perder o control do meu trémulo corpo.
Todo son tebras.
O buraco negro do meu corazón
non cede nin un milímetro á calma,
cada intento por razoar
é un novo ataque contra min mesma.
Xa só queda una saída…
Ser ou non ser, dixo Hamlet…
Eu, decidín non ser.

Crise existencial

Debaixo da ducha

procuro desfacerme de todo o que son,

intento arrincarme a pel,

como as serpes.

Porque o fedor que desprende

a miña pútrida alma

resúltame repulsivo incluso a min.

Non sei quen son

Non sei quen quero ser

Pero sei

que non

quero

ser

EU