Progreso

Son

O eco do que fun

E un berro rebelde do que serei.

Amélie

Gustaba

Do olor do céspede acabado de cortar

De pasear sen paraugas mentres chovía

E de romper a cortiza que caía dos álamos.

Non gustaba

Do barullo baleiro e insoportábel

De que lle levasen a contraria

Nin de pensar que o seu destino non fose seu

Adeus

Cada noite, temo quedar soa
e afastarme da civilización…
porque é entón cando me ataca a miña sombra.
Creba o último fío que me mantiña sostida á razón.
Comezo a perder o control do meu trémulo corpo.
Todo son tebras.
O buraco negro do meu corazón
non cede nin un milímetro á calma,
cada intento por razoar
é un novo ataque contra min mesma.
Xa só queda una saída…
Ser ou non ser, dixo Hamlet…
Eu, decidín non ser.